Compostela!
30 mei 2018 - Santiago de Compostella, Spanje
Met lichte tred en vol verwachting daalden we vanmorgen af naar de stad. Eerst nog door het groen, vervolgens door een voorstadje en uiteindelijk kwamen de buitenwijken van Santiago in zicht. Nu kon ik ook niet langer meer wachten; ik ging steeds sneller lopen. Sjaak kon me ternauwernood bijhouden. We liepen langs reusachtige oude gebouwen, gingen door een stenen poort en ineens waren we er: op het Praza do Obradoiro. De kathedraal, nog gedeeltelijk in de blauwe steigers, domineerde het grote plein. Overal om ons heen pelgrims, die zich in de moeilijkste houdingen wrongen voor een selfie waar ook de complete kerk op stond. Toen onze aankomst even later ook vereeuwigd was, brachten we gauw onze rugzakken naar het hotel, want we moesten ons haasten. Het was 11 uur en om 12 uur begon de pelgrimsmis.
Ja, jullie lezen het goed. Om verzekerd te zijn van een zitplaats in de enorme kathedraal, moet je gewoon een uur vantevoren aanwezig zijn. En zo zaten we dus gezellig tussen pelgrims van allerlei nationaliteiten te kletsen en te wachten op wat komen ging. Na een aantal zware tonen uit een enorm houten blaasinstrument, kwamen de hoofdrolspelers op: zeker 12 priesters in rode gewaden, naar later bleek uit allerlei landen afkomstig. Dan de voorganger die net weer iets anders gekleed was en tenslotte een kleine non, geheel in het zwart, die een belangrijke rol in het geheel bleek te spelen. Zij was de cantor en met haar prachtige, heldere stem was zij het middelpunt van het hele gebeuren.
De preek ging uiteraard grotendeels aan mij voorbij, al werd me wel duidelijk dat het over de ‘camino de la vida’ de weg van het leven ging. Er werd natuurlijk gebeden en gezongen, er werden enthousiast vredeswensen uitgewisseld in allerlei talen. Maar de grote vraag van iedereen was: zou het wierrookvat gaan zwaaien? De kathedraal van Santiago herbergt namelijk de zogenaamde ‘botafumeiro’ het grootste wierrookvat ter wereld. Het is anderhalve meter hoog, weegt 53 kilo en bereikt een snelheid van 70 kilometer per uur. Er zijn 8 sterke kerels nodig om dit gevaarte in beweging te brengen en het is niet te voorspellen wanneer dit zal gebeuren, in elk geval lang niet in elke mis. Wij hadden geluk en we zaten er ook nog eens pal onder. Onder de zoete klanken van het kleine zingende nonnetje, zwaaide het zilveren gevaarte boven onze hoofden door de lucht, daarbij de top van het gewelf nét niet rakend. Ik zal proberen een filmpje te uploaden, maar ik heb geen wifi, dus ik weet niet of dit lukt.
Na dit geweld was de mis afgelopen en liepen we naar buiten, rechtstreeks naar het pelgrimsbureau. Even mijn compostela ophalen, het bewijs van mijn tocht. Gelukkig had Sjaak me gewaarschuwd en gelukkig kwam hij me af en toe van eten en drinken voorzien, want ik heb samen met honderden andere pelgrims twee-en-een-half uur in de rij gestaan. En dat was bijna een grotere uitdaging dan die hele wandeltocht. Toen ik eenmaal aan de beurt was, was het trouwens zo gepiept.
Later, nadat we in onze heerlijke hotelkamer een paar uurtjes gerust hadden, zijn we opnieuw naar de kerk gegaan om volgens de traditie het borstbeeld van Jacobus te omarmen.
En nu is het dus zover: de reis is ten einde. De weg is gelopen. Alle rituelen zijn afgehandeld. Het gewone leven gaat weer beginnen. Het zal gek zijn om morgen niet mijn wandelschoenen aan te trekken, niet mijn rugzak op mijn rug te hijsen. Sommigen lopen nog door naar Finisterre en Muxia, maar Sjaak z’n schoenen vallen bijna uit elkaar en dat lijkt me een duidelijk teken van boven: het is genoeg.
Dit is dus ook het einde van dit blog. Gegroet lezers! Ik was blij met jullie aandacht, commentaar, aanmoediging en wijze raad. Sjaak en ik gaan nog een paar dagen per auto de omgeving verkennen, maar daarvan ga ik geen verslag doen.
Saludos cordiales,
Jenny
Zo te lezen heb je de Camino beleeft en genoten! Nu lekker nagenieten! Zou zeker naar Finisterre rijden om even in sfeer te relaxen en samen met medepelgrims, flesje wijn en wat lekkere tapas bij de vuurtoren de zon in de zee te zien verdwijnen, een mooi ritueel afscheid van de saamhorigheid van de Camino..
Wàt een tocht en wàt een blog.
Nu ik van zowel de wandel- als van de fietstocht heb mogen meegenieten hoef ik de Camino zelf niet meer zo hard te lopen. Maar vreemd genoeg begint het toch een beetje te kriebelen hier. Dus wie weet.
Ik heb genoten van je verslagen en je elke dag gevolgd op de kaart . Geniet nu samen met Sjaak van wel verdiende rust .
Goede reis naar huis 😘
Je blog van vandaag is wederom mooi geschreven net of ik er zelf weer bij aanwezig was.
Je filmpje van het wierookvat is indrukwekkend.
Ik gun het je van harte dat je al dit moois, door je doorzettingsvermogen, hebt mogen beleven.
Misschien, samen met Sjaak, een boek, cd of film van jullie belevenissen?
Wens je, met Sjaak, nog prettige dagen in Spanje.
Ik, wij, zullen je verhalen missen en kijken uit naar ontmoeting (minsten 3 dagen) om al jullie belevenissen wederom te mogen meebeleven.
Groetjes Adrie
Ik wens jullie samen nog een paar fijne "overgangsdagen" aldaar toe.
Dat heb je maar mooi gedaan. Chapeau!!!👍
prettige dagen
Goede reis terug.