Cruz de Ferro

Een belangrijk punt op de Camino is het Cruz de Ferro. Midden in de Montes de Léon, op een bergtop staat een hoge houten paal met daarop een vrij klein ijzeren kruis. Hoe het zo gekomen is, weet ik niet, maar elke pelgrim stopt hier en legt bij de paal een steen neer, meegebracht van thuis. Deze achtergelaten steen staat symbool voor alles (of iets in het bijzonder) wat je door het lopen van de pelgrimstocht los wil laten. Ik weet niet hoe lang deze gewoonte al bestaat, maar inmiddels moeten wij pelgrims een metershoge berg van steentjes beklimmen om ons eigen steentje te kunnen bijdragen. 

Petra en ik hadden geen steen van huis meegenomen. Als je bij het inpakken van je rugzak elk grammetje afweegt, lijkt het vrij onzinnig om een steen in te pakken die geen enkele functie heeft. En een klein kiezeltje is niet genoeg; het moet een steen van formaat en gewicht zijn, zodat je je, na het wegleggen ervan waarlijk ‘verlicht’ voelt. 

Enfin, stenen genoeg hier, dus Petra koos een mooie ronde en ik een lekker hoekige. We hebben allebei ons momentje bij het Cruz gepakt en het was eigenlijk best bijzonder. 

En verder was het gewoon een heerlijke dag. Een feestje voor alle zintuigen: de frisse berglucht, de zon die onophoudelijk scheen, de felblauwe lucht, de geur van dennen en bergkruiden, het kraampje met lekkers dat na een bocht ineens op ons pad stond en niet te vergeten dat eerste glas koude witte wijn op het terras van onze albergue. Waarom weer ik niet, maar dat eerste glas is altijd het lekkerst, vooral na een aantal kilometers klimmen en dalen, zoals vandaag. 

De hartelijke groeten van Jenny (nog steeds een beetje ‘verlicht’)

P.S. Voor de enkeling die Sjaak nog niet volgt: zie pelgrim-sjaak.reislogger.nl