We zijn er bijna!

Helemaal verkwikt werd ik vanmorgen wakker. Alle lichamelijke ongemakken van de afgelopen dagen waren verdwenen en vergeten. Ik was klaar voor de laatste echte etappe. En die was vriendelijk voor mij. Klaagde Sjaak nog af en toe over zere voeten en pijnlijke schenen, ik liep als op wolkjes. De weg was gemakkelijk en  het enige ongemak was de hoge luchtvochtigheid (98%), waardoor je ondanks de relatief lage temperatuur al gauw doorweekt was. De camino voerde ons vandaag door indrukwekkende eucalyptusbossen. Ik ben dol op die statige reuzen met hun stammen vol vellen. Sjaak vindt ze verschrikkelijk. We hadden dus stof voor een goed gesprek. Wat mij ook intrigeert zijn de bladeren van de eucalyptus in verschillende levensfasen. Bij de jonge boompjes zijn de bladeren rond en blauwgrijs, bij de oudere bomen zijn ze langwerpig en donkergroen. Moeilijk te geloven dat het dezelfde bomen zijn. 

Tijdens ons botanisch dispuut kwamen we aan in het dorpje Lavacolla. Door dit dorp loopt een beek waar de verreisde en enigszins vervuilde pelgrim zich in vroeger tijden uitgebreid waste en, zo mogelijk, schone kleren aantrok. Inmiddels weet ik dat geen enkele pelgrim in dit stadium van de reis nog echt schone kleren heeft (en had). Elke dag een handwasje, met een beetje geluk in lauwwarm water, en het ergste vuil is eruit. Schoon komt thuis wel weer. Sjaak heeft dus bij de beek ( er hangt nu voor het gemak een tuinslang) de rituele wassing verricht. Ikzelf heb dat enkele uren later in onze hotelkamer gedaan, lekker onder de warme douche. 

En zo kwamen we dan aan in San Marcos, bij de Monte de Gozo, de berg waar pelgrims voor het eerst een glimp van de kathedraal konden ontwaren. Vandaag was het bewolkt en enigszins mistig, maar als we goed speurden, zagen we in de verte inderdaad een paar torens. Iedereen stond die kant uit te kijken, dus dat moest hem wel zijn. 

Op de heuvel stond een grote groep Duitse pelgrims liederen te zingen. Vervolgens hoorde ik ze het ‘Onze Vader’ bidden en ook nog een ‘Weesgegroet Maria’. Best mooi! Op deze heuvel staat trouwens een erg lelijk monument dat daar is neergezet ter ere van het bezoek van paus Juan Pablo II, in 1989. Er is hier ook een enorme Poolse herberg, wat waarschijnlijk met diezelfde paus te maken heeft. Gelukkig is er honderd meter verderop het ‘echte’ pelgrimsmonument: twee enorme pelgrimsfiguren die naar de kathedraal wijzen en turen. Nog zo’n vijf kilometer, dan zijn ze er!

En dat geldt ook voor ons: de wekker staat op 7 uur. Opstaan, ontbijt en dan nog anderhalf uur, dan zijn we er!

P.S. Voor de mensen die op Sjaak z’n blog wachten; dat komt vanavond niet. Morgen de laatste aflevering, van ons allebei. 

En nog een P.S.: Bij elk blog passen maar 4 foto’s. Kijk dus vooral even bij de afdeling foto’s voor de rest.