Caminoroutine
Nog maar 12 dagen op pad en nu al zit ik er helemaal in: de caminoroutine. De dagen hebben een simpele opbouw: opstaan, douchen, aankleden, spullen in rugzak proppen, ontbijt, lopen, koffie, lopen, iets eten, lopen, lopen, nog een keer pauze, lopen, lopen, bed zoeken (of het al geboekte bed opzoeken), douchen, wasje doen, wat drinken, eten, blog schrijven, slapen. De variatie zit hem in de verschillende landschappen die aan je voorbijtrekken, de verschillende wegdekken onder je voeten en de verschillende mensen die je ontmoet.
Vanmorgen heb ik die routine voor het eerst doorbroken. Ik heb het beroemde klooster van Samos bezocht. Om half tien begon er een rondleiding. Ik was bang dat ik te laat zou zijn (ik slikte om die tijd net m’n laatste tostada weg), maar toevallig zat de gids in hetzelfde barretje te ontbijten en zij zei dat ze wel even op me zou wachten.
Het klooster van Samos is het grootste van heel Spanje. Het dateert uit de 8e eeuw en vanaf de 11e eeuw wordt de Benedictijner regel gehanteerd. Het kan met gemak plaats bieden aan honderden monniken, maar helaas wonen er op dit moment nog maar zes, plus een novice. Het was ongetwijfeld deze jongeman, amper 20 en in lange zwarte pij, die een enorm stempel in mijn credencial zette. Leuk om te vermelden is nog dat er een foto-expositie over het klooster was en daar kwam ik warempel een foto van ‘onze’ prinses Irene tegen die met haar Carel Hugo op bezoek was.
Na het klooster de routine weer opgepakt. Lopen dus. Bijzonder is dat je in de grotere plaatsen enorm veel pelgrims tegenkomt, maar dat je die onderweg nergens terugziet. Het lijkt wel of ze door de lucht getransporteerd worden naar de volgende highlight. Ook vanmorgen kwam ik de eerste 10 kilometer weer bijna niemand tegen. Erger was dat er ook geen enkel dorpje was, geen barretje, zelfs geen bankje of muurtje om even te rusten. Ze zeggen dat de camino je geeft wat je nodig hebt. Kennelijk had ik rust noch koffie nodig, maar het voelde wél zo. Toen ik alle hoop al had opgegeven, was daar ineens bij een klein kapelletje een bankje. Tijd om mijn noodrantsoenen aan te spreken: een energiereep, een yoghurtje en mijn laatste eierkoek uit Nederland. Samen met een half flesje water een prima lunch. En 300 meter verder was daar toch ineens dat langverwachte barretje met koffie, waarvan ik weer helemaal gelukkig werd.
Het geluk zit hem hier vooral in de kleine dingen. Het lijkt een cliché, maar het caminoleven is zo simpel, dat je blij kunt zijn met een paar bomen die wat schaduw geven, of met een kraantje om je waterflesje bij te vullen.
En nu ben ik in Sarría, op iets meer dan 100 km van m’n einddoel. Ik had vannacht, toen ik even wakker was, al een kamer geboekt in Hostal Escalinata, dat - ik had het kunnen weten - bovenaan ongeveer 60 traptreden ligt. Toen ik hijgend en bezweet bij de bar stond, kreeg ik van de hotelier eerst een flesje water en een servet uitgereikt om mezelf wat te fatsoeneren. En omdat hij het leuk vond dat ik Spaans sprak, kreeg ik van hem zo maar een gratis upgrade naar een kamer met badkamer. Ook dat is klein geluk.
Morgen is het weer tijd voor groot geluk. Sjaak is namelijk vanmiddag aangekomen in Santiago en heeft al trots met zijn fiets voor de kathedraal geposeerd. En ook ik ben, als echtgenote, als een aap zo trots. Hij heeft inmiddels een rugzak en een poncho gekocht en komt morgenmiddag naar mij toe. Nog maar één dag alleen lopen dus.
P.S. Had ik al vermeld dat ik vanmiddag Bill en Becca uit North Carolina, die ik twee dagen geleden in Fonfria had ontmoet, weer tegenkwam? Natuurlijk even een vino met hen gedronken. En nog één. Toen ik even later ook Eddy weer bij een cafeetje zag zitten, heb ik het maar bij cola gehouden. Soms moet je verstandig zijn. Er moet tenslotte ook morgen weer gelopen worden.
Groot geluk en klein geluk, erg herkenbaar ;-)
Die gunnen we je van harte ! Soms doet de vrouwelijke charme zijn werk zoals bij deze Spanjaard, niks verkeerd hoor .
Fijne solo tocht vandaag en daarna met Sjaak.
Hij heeft het voor elkaar en daar mag je zeker trots op zijn als aap !
Genoten van je verhaal.
10 km alleen in stilte met je gedachten, het flesje water en koffie bij het barretje.
Het caminoleven is niet simpel maar geniaal in zijn simplisme.
De alinea : Het geluk zit hem.....................
Prachtig omschreven.
Geniet, samen met Sjaak, van het laatste deel van je tocht.