Geen plaats?

De ware pelgrim neemt het leven natuurlijk zoals het komt. Honger, dorst of zere voeten, het deert hem niet. Een beetje afzien hoort er immers bij. 

Toch is er één ding waar elke bedevaartganger stiekem bang voor is, namelijk dat er ‘s avonds geen plaats voor hem is in de herberg. Dat is dan ook de reden dat pelgrims voor dag en dauw al over de camino lopen, de slaap nog uit hun ogen wrijvend. Pauzes worden kort gehouden, want eigenlijk wil ieder vroeg in de middag al op zijn bestemming zijn, om zich te verzekeren van een zo felbegeerd bed. 

Petra en ik hadden vandaag beduidend minder haast. Het zal wel aan onze comfortabele hotelkamer met donzen dekbedjes gelegen hebben, maar om 8 uur draaiden we ons nog eens lekker om en het liep tegen tienen, toen we eindelijk de deur uit waren. Geen pelgrim meer te zien natuurlijk. 

En het zal wel aan het weer gelegen hebben, dat steeds mooier, warmer en zonniger werd naarmate de dag vorderde, dat we ook steeds minder haast kregen. Nog een koffietje hier, nog een sapje daar, kortom het liep al tegen zessen toen we eindelijk Rabanal del Camino in wandelden. Eerste hostal: completo, vol. Volgende herberg idem dito. Bij de vierde albergue waren nog twee bovenbedjes vrij in een klein kamertje waar zeker acht stapelbedden stonden. Plek op de grond was er nauwelijks; ik denk dat je je rugzak mee in bed had moeten nemen. Ik had dit aantrekkelijke aanbod al bijna aangenomen, toen een hulpvaardige jongen ons meenam naar zijn eigen herberg; hij had nog twee benedenbedjes vrij. Wij helemaal gelukkig natuurlijk, vooral toen zijn collega van de herberg ernaast zelfs nog een tweepersoonskamer in de aanbieding bleek te hebben. 

En zo kan het dus gebeuren dat we op onze vijfde pelgrimsnacht nog steeds de fenomenen slaapzaal en stapelbed niet mee gaan maken, inclusief alle bijbehorende geluiden en geuren. 

Morgen misschien een herkansing?

Groeten van Jenny (vanuit een lekker bedje met echte lakens)