Alleen

Een vreemde ochtend vanmorgen. Afscheid nemen van Petra, met wie ik negen dagen opgetrokken was, en afscheid nemen van Sjaak. Voor het eerst alleen verder. We hadden het er alledrie een beetje moeilijk mee. Niet dat we dat uitspraken, maar geen van ons had veel haast om te vertrekken. Ontbijt, nog een kopje koffie, op ons gemak inpakken (de spullen van Sjaak en mij hadden zich alweer tot één grote hoop verenigd). En toen was het zover: Sjaak op zijn fiets naar links en ik naar rechts het dorp uit. Even later kwam hij mij nog onder mijn pad voorbijscheuren. Een laatste groet en dat was het dan. Alleen verder. 

Dat viel nog niet mee. Na 10 minuten begon ik mij ernstig af te vragen of ik mijn telefoonkabeltje wel ingeladen had. Na een kwartier was ik zover dat ik dat ging controleren. Inderdaad, geen kabeltje. Terug dus. Weer in het dorp bleek Petra daar nog te zijn. Zij zou pas ‘s middags de bus nemen. Dus samen eerst nog maar een kop koffie genomen. Daarna opnieuw op weg, nu mét kabeltje. Het was inmiddels kwart over tien. 

Daar liep ik dus, helemaal alleen. Doordat we de dag ervoor een korte etappe hadden gelopen en ik vandaag erg laat vertrokken was, waren alle bekenden van de afgelopen week mij al ver vooruit. Ik zag alleen maar vreemde gezichten, die niet of nauwelijks mijn pelgrimsgroet beantwoordden. Eén keer kwam ik even naast een vrouw te lopen die uit België bleek te komen. Ze sprak Frans en Spaans. Had jarenlang Nederlandse les gehad, maar te weinig gelegenheid gehad om te oefenen. Toen ik voorstelde dat ze met mij kon oefenen, zei ze “buen camino”, wat in zo’n geval opgevat moet worden als ‘ik heb geen zin in jou’. Kortom, ik was niet populair vandaag. 

Na het dorp Hospital belandde ik op een kilometerslang pad waar ik helemaal niemand meer tegenkwam: geen pelgrim, geen ander mens, zelfs geen hond. Ook de paaltjes met de afstand tot Santiago, die je in Galicië overal tegenkomt, gaven hier geen afstand aan, alleen de aanduiding ‘camino complementario’. Was ik op een extra lus terechtgekomen? Een aanvulling op de reguliere camino? En hoelang was deze omleiding? Net toen ik de moed begon te verliezen, ging het pad naar beneden en zag ik de eerste huizen van een dorp. Mijn dorp! En daar zag ik ook weer pelgrims lopen, die inderdaad een andere weg hadden genomen. 

Binnen enkele minuten stond ik voor de herberg waar ik een kamertje gereserveerd had vanmorgen. Wat was ik daar blij mee: een kamer helemaal voor mij alleen. Ik weet dat het niet des pelgrims is, maar ik heb besloten de slaapzalen als het even kan aan mij voorbij te laten gaan. Ik ben een slechte slaper en ik ben bang dat ik op zo’n zaal geen oog dicht doe. Wel jammer van die slaapzak die ik nu al 10 dagen nutteloos in mijn rugzak heb zitten. 

Vanavond heerlijk gegeten in de herberg. Ik zat tussen een paar luidruchtige Italianen, twee Fransen, twee Amerikanen, een Braziliaan en een Russin. Na afloop van het eten was iedereen luidruchtig, werden er gewoon weer nieuwe volle flessen wijn op tafel gezet, ging de muziek aan en werd er gedanst. Zelfs de wat gereserveerde Amerikanen gingen helemaal los. 

Mijn blog heeft me gered, anders was ik nu waarschijnlijk nog steeds aan het dansen. 

P.S. Ik weet dat jullie vanavond al eerder een mail hebben gehad dat mijn verhaal klaarstond. Ik drukte per ongeluk te vroeg op de knop publiceren. (Er stond alleen nog maar een titel.) Het verhaal heb ik snel verwijderd, maar de mail kan ik dan niet meer tegenhouden.