Geen verbinding

Je kunt dan wel een tocht maken langs eeuwenoude pelgrimspaden in de voetsporen van middeleeuwse ridders en boetelingen, als je iphone het plotseling laat afweten, ben je ineens weer een kind van de 21e eeuw, dat volledig afhankelijk is van zijn elektronische communicatiemiddel. Dat gebeurde mij vanavond. Ik bleek al uren onbereikbaar te zijn, voordat ik het zelf doorhad. Sjaak natuurlijk doodongerust, Petra ongerust en ikzelf bijna wanhopig, omdat ik wist dat zij zich zorgen zouden maken. Enfin, het is weer opgelost. Na een tocht langs verschillende café’s in de hoop een wifi-verbinding op te pikken, kwam iemand op het lumineuze idee dat ik mijn telefoon eens helemaal uit moest zetten. En dat bleek de oplossing. 

Maar eerst was daar vandaag natuurlijk weer een nieuwe etappe op de weg naar Santiago. Ik ging vanmorgen niet al te vroeg op pad, want ik had een kort traject in mijn hoofd en ik kon maar moeilijk afscheid nemen van mijn comfortabele kamertje in de herberg van Fonfria. Triascastela, een iets groter dorp waar ik zeker een slaapplaats zou vinden, leek mij ver genoeg voor vandaag. Maar toen ik daar rond 12 uur binnenwandelde, voelde het toch wat vroeg om nu al te stoppen. Bovendien zat er een stemmetje in mijn hoofd (van Petra?), dat de camino toch wel een uitdaging moet zijn, niet alleen een plezierig wandeltochtje. Dus veranderde ik mijn plan: in plaats van de route naar Sarría door een paar kleine gehuchtjes (waar ik misschien geen behoorlijke slaapplaats zou vinden), nam ik de 7 km langere route over Samos, waar het beroemde klooster van San Julian staat. Tijdens de (gezonde) lunch boekte ik even een hostalletje en begon vervolgens welgemoed aan de 10 kilometer die nog voor me lagen. 

En dat viel me niet mee. De route naar Triascastela was al een voortdurend afdalen geweest over vaak steile en stenige paden, en ook nu bleef de weg constant naar beneden gaan. Dat lijkt makkelijk, maar het is een aanslag op je knieën en enkels. Het was bovendien warm en het werd steeds warmer. Ik kwam vrijwel niemand tegen, zelfs de spreekwoordelijke hond liet het afweten. De laatste kilometers betrapte ik mezelf op het soort wankelende gang, waarmee ik niet graag gezien zou zijn. Men zou ongetwijfeld een verkeerde conclusie getrokken hebben. Rond vier uur kwam ik vanuit een bospad op een open plek en kon ik het enorme kloostercomplex van boven zien liggen. Nu was het nog maar 10 minuten naar het dorpscentrum. Bij het eerste het beste barretje gooide ik mijn rugzak af en bestelde een cerveza con lemon, dat typische caminodrankje van bier met citroenlimonade. Gek genoeg kreeg ik het niet eens op; ik moest de helft laten staan. Op weg naar mijn hostal kwam ik Australische Eddy weer tegen, van wie ik gedacht had dat hij al ver voor me uit was. Hij was op weg naar het klooster waar om half vijf een rondleiding zou zijn. Ik wilde daar later ook heen. 

Maar eerst naar mijn kamer voor het hoogtepunt van elke dag: schoenen uit, kleren uit en douchen! En daarna even in bed. Nu voelde ik pas hoe moe ik was. Ik viel meteen in slaap. Rond 7 uur werd ik half en half wakker van een onweersbui met harde slagregens. Al hallucinerend zag ik Petra op het bed naast me liggen, tot ik bedacht dat ze naar huis was. Het bleek dan ook mijn rugzak te zijn die zich op het andere bed te ruste had gelegd. Ik viel weer in slaap en werd pas om 9 uur wakker. Tijd voor m’n blog. Maar wat ik ook probeerde, ik kreeg geen verbinding, noch via wifi, noch via mobiele data. 

Nou de rest weten jullie. Morgen eerst maar eens naar het klooster en dan naar Sarría. En dat lijkt me ver genoeg, wat allerlei strenge stemmetjes in mijn hoofd ook beweren. 

Sjaak komt morgenmiddag in Santiago aan. Na 39 dagen fietsen mag hij eindelijk het beeld van Jacobus omhelzen. En overmorgenavond zijn we dan eindelijk weer samen en kunnen we gezamenlijk de laatste 100 km wegstappen. 

Hartelijke groet van Jenny (weer helemaal wakker)