‘Duro’ o ‘no duro’

‘Duro’ o ’ no duro’, zwaar of niet zwaar, dat was de keuze voor vandaag. De ’camino duro’ ging steil omhoog, liep over de kam van de berghelling en stortte zich vervolgens weer steil naar beneden. De gewone route, laten we hem maar de ’camino relajado’ noemen, oftewel de camino voor watjes, liep door het dal, grotendeels langs een weg. Voor Petra was de keus dagen geleden al duidelijk: zij ging voor de ‘duro’. Vervolgens probeerde ze mij over te halen hetzelfde te doen. Argumenten: “de ‘duro’ is véél mooier” (wat ik direct geloofde) en “je kunt hem makkelijk aan!” (wat ik ernstig betwijfelde).

Uiteindelijk besloten we ieder te doen wat we moesten doen. Ik de watjescamino (met honderden andere pelgrims) en Petra de ‘duro’, helemaal alleen. Ik genoot van de makkelijke dagtrip, die trouwens veel mooier was dan verwacht, langs een klaterend en kletterend bergbeekje. En Petra was helemaal in haar element boven op de berg, al was het jammer dat ze voortdurend onder een knetterende hoogspanningsleiding liep. We ontmoetten elkaar weer in Trabadelo en hebben een colaatje gedronken op de veilige hereniging. 

Ook vandaag trouwens weer veel bekenden gezien en gesproken. Eddy uit Australië, die we samen met Mary Linn de tweede avond ontmoet hadden, zien we bijna elke dag wel ergens. Gisteravond nog samen een glas wijn gedronken in Villafranca, en vandaag zag ik hem ineens weer in Porteje. Mary Linn is trouwens naar huis. Zij kon maar tot Ponferrada lopen. We hebben ook al diverse keren gesproken met een Argentijnse Amerikaan die samen loopt met een Deense vrouw. Ze hebben elkaar vier jaar geleden op de camino ontmoet en lopen nu elk jaar samen een camino. 

En nu zijn we in Ambasmestos, of liever gezegd vlak ervoor, bij Casa del Pescador. Een bijzondere plek aan een visvijver met een rijtje houten hokjes. Twee tweepersoonskamertjes (waarvan één voor ons) en een zaaltje met zes stapelbedden. Er zijn hier zo’n 10 pelgrims. De hospitalero’s zijn Russisch en ze hebben zojuist een heerlijk maal voor ons gekookt met pompoensoep en gerookte forel. Weer eens iets anders dan de toch wel voorspelbare pelgrimsmenu’s.

En nu zitten we vóór ons minihuisje te lezen en te schrijven, terwijl, na een zonnige en warme dag, de regendruppels zachtjes op onze tarp druppelen. Morgenochtend worden hier pannekoeken gebakken voor het ontbijt en daarna gaan we de Cebreiro beklimmen, zo’n 600 hoogtemeters.  En ergens halverwege ga ik Sjaak weer zien, die me inmiddels tot op 14 kilometer genaderd is.